t Is nog wiet op e tied…as de zun langzoam opkomt en deur de warmte van e eerste zunnestroalen loat zij de nevel langzoam van t grasland verdwienen. De wereld is zo stoareg aan aan t ontwoaken. t Is juni moand, de vekanties stoan veur de deur en meneg minsk die vot gijt noar verre landen. Noar prachtege oorden woar men voak de toal niet van kent, loat stoan t uutspreken der van. Mor dichter bij huus, doar is t ok prachteg mooi. Kiek mor es goed om je hin, al die bloeiende pracht en praal, van n mooi klein botterbloemke tot dikke struken hortensia’s. t Is t mooie Grunnigerland. Veulal kinnen we de toal goed verstoan en ok nog uutspreken. En et treft…t is de moand van e Grunniger toal, een toal woar je best tröts op weden magen. Met dizze mooie gedachte bin ik op pad goan. Ik wol wel es wieten wat de Grunninger toal veur minsken betekent die hier wonen. Zo kwam ik te lande ien ‘De Neie Wierde’. Doar wonen wat oldere minsken en die zallen vast veul olle woorden, gewoontes en dikdakkerijen wieten. Zo zeid, zo doan. Ik werd welkom hieten ien e huuskamer die “Doalders plakje” hiet. Nou dat zeit al genog. t Is zo Grunnings as t mor kin. Een Doalders plakje, woar verhoalen vertelt worden, en dan ien t dialect, hoe mooi is dat. Om ien et thema Grunnings te blieven, mag de muziek van Ede Stoal en Wia Buze niet ontbreken. Der wordt zachtjes metzongen, t zuken noar woorden kin wel es wat lasteg weden, mor dat geft niks.. metdoen is t belangriekste.
We kriegen kovvie en n lekker stuk koek met n loagje botter der op, man man zo lekker en olderwets. Et duurt dan ok mor even of de olderwetse woorden vliegen over toavel, van schuddeldoek tot snoetjeknoffeln, t is n feest veur Grunninger oren. En veur da-je t wieten kom je op t olderwetse eten. Dat wat er tegenwoordeg op toavel stijt is verre van gewoon, zo ze hier zeggen. Vroeger kregen we povvert met beetje gesmolten botter. Je dipte een stukje povvert ien e warme botter en smullen mor. Of wat zeg je van sniebonen op oldjoarsdag, en anderdoags et restantje even opbakken. We kriegen dat nou ok nog wel es n keer, mor de smoak is aans. Elk die aan e toavel zit knikt bevestigend…vroeger was t lekkerder. As je even goed keken noar die oldere gezichten en de glinstering ien e ogen as je et hemmen over de goeie olle tied, dan kon je bijna de smoak van destieds pruven en de geur van vervlogen tieden ruken. De mörgen vloog veurbij, der is veul verteld, te veul om op te schrieven. Mor goa eens kieken ien ‘De Neie Wierde’, doar leit n schat aan Grunninger woorden en verhoalen.
Jeanet Hut