Nou met een voart de voale doagen duustern
En dumt de greide sunner sieroad leit; –
De bonte bladjes, stram en trillend, fluustern
Van leven, dat noar t Stille Riek toe geit; –
Nou komt de sun met sachte vingers snuustern
Ien alles wat nog deur heur warmte steit;
De boomen stoan, van gold deurlicht, te luustern,
Hoe t eigen blad beneden tikt op t reit.
t Komt ál ien rust. De leste vogels trekken;
Heur swarte vlucht weit suzend op en del; –
Een kraai ropt al de winter, scharp en schel.
En woar de sunnestroalen niet meer rekken, –
Ien schaar de bloaden doalen stil as snei, –
Dwoalt bauwe damp as miemerij veurbij.
[Jelte Dijkstra, veur t eerst publiceerd ien ‘Maandblad Groningen’, 1918 (bl. 227), loater bundeld ien “Verzoameld waark. Gedichten ien t Westerketiers van Jelte Dijkstra”, 2004, bl. 12]