Vier poar ogen kieken mij aan. Vier poar pretogen, ze glimmen. Vier roege koppen met hoar, koppen met een dikke brede glimlach. Deurleefde koppen. Genietende koppen. Vanof de veurkant van ‘Het Dagblad’ grijnzen de Rolling Stones mij aan. Vier mannen die al richting de tachteg lopen en woar ik wel wat met heb.
Zunder dat ik nou n echte Stonesfan nuumd worden ken. Toch hemmen dizze mannen wel degelek ienvloed had op mien leven. Ik zal doar zo wel even wat van vertellen. Want mien hiele leven is een aaneenschoakeling van meziekbeleving. En dat ien de breedste zin van t woord. As klein jonkje zong ik ien het kienderkoor van de kerk. En ik herinner mij dat ik soamen met mien oldste zus solozingen mos. Wat een beleving. Ik vond het geweldeg. Aal die mensen die stil wadden en noar mij luusterden. Ik genoot.
Dat koorleven, dat heb ik hiel laank volholden. Toen ik wat older werd zat ik op een jeugdkoor ien Stad. Doar zongen we van alles, tot operette aan toe. Dat was weer genieten. En nog loater, toen ik ien n grote mensenkoor zat liet dirigent Jan Pranger mij genieten van stukken uut “De Schöpfung” van Haydn. Jan leerde de verholding tussen tekst en meziek begriepen. Der ging een wereld veur mij open.
Nog loater werd ik onderwezen deur Sip Hofstede op n koamerkoor ien Haren. Sip liet me begriepen wat componisten as Telemann en Bach creëerd hadden met hun barokmeziek. Wat heb ik er van genoten en dat zal ik altied doen blieven, tot aan mien dood toe.
Mor ien tegenstelling tot de roege mannen van de Stones leven Jan Pranger en Sip Hofstede beiden niet meer. Ze bennen beident uut de tied roakt deur die vreseleke ziekte.
En dat bennen de Stones niet. Ik zel vertellen hoe ik deur die mannen ok beïenvloed ben. Toen ik een joar of 16 was ging ik op een zotterdagoavend met mien kammeroad vanuut Nijziel op e plof noar Auwerd. Want doar was het feest. Ien n grote tent was het aan e gang. Doar zat een band te speulen, op de grote trom kon je het lezen: “Nicky and the shouts”. Man wat kwam doar n lewoai uut. En ik ging hielemoal uut mien dak! Ze speulende die oavend verscheidene keren een nummer dat mij hielemoal pakte en mij de voldoening gaf die je as puber beleven kinnen. “I can get no Satisfaction” . Machteg von ik het!
Dat nummer is met mij met reisd deur mien leven en der was dan ok gien twievel over toen ik heurde dat de Stones ien Stad kwammen. Doar mos ik bij wezen! Met n groot aantal kammeroaden hemmen we koarten kocht en bennen we die bewuste oavend noar t Stadspark togen. Op dat moment was ik al viefteg joar mor ik heb de oavend beleefd as n puber. Ik had hetzulfde gevuul as toen bij “Nicky en de Shouts,” zeker toen ze ok nog Satisfaction speulen gingen.
Het ging der bij mij ien as n heilege madrigaal, asof ik de heerlekste wien dronk. Wat een belevenis!
En nou kieken die mannen mij vanof de krant aan. Vriendelek, verlopen, vrolek. Zij leven nog, ien tegenstelling tot die andere vrienden. Mor wat blift is de meziek, ien aal zien varianten, ien aal zien dimensies. En dat blief ik beleven. Tot aan het ind.