Het was gewoon komisch oflopen week. Der werd n daggewat hiele strenge vorst aankondegd en Nederland kreeg de scheuvelkriebels. Doar is niks mis met, ik heb doar zulf ok last van. Mor de manier, hoe of summegen doordeur hielendal van streek roeken, t was om je te bescheuren. Terwiel dat er nog gien centimeter ies lag brulde half Holland dat er n Elfstedentocht kommen most. Alles werd ien t wark steld om dat veur mekoar te kriegen. Wennemars en Tuitert zatten zowat met troanen ien e ogen, op televisie te pleiten veur de tocht en alle verstand stond stil. Een regel die ik as jongkirrel al leerd heb, as de natuur warkt, stijt et verstand stil.
Zulf heb ik nooit n officieel kruuske kregen, ik kon gien lid worden van de club en dat vond ik best wel schane. Toch heb ik et plezier van grote tochten scheuveln wel metmoakt. Soamen met mien vrouw ree ik de leste Noorder Rondritten, één van de mooiste tochten die ik ooit moakt heb. En de Elfstedenroute heb ik ok n poar keer reden, buten de officiële tocht om. Dat het me ooit het “eigen houtsje” opleverd, een leuke actie van Bavaria Bier. Ien n dampend Thialf konden we dat ‘houtsje’ ophoalen, hij werd mij om e nek hongen deur niemand minder dan Atje Keulen Deelstra. Ok de alternatieve tocht op de Weissensee stijt op mien liestje, doar heb ik ok een prachtege dag had en de tweehonderd ien acht uur uutreden.
Mor de meest biezundere tocht die ik ooit reden heb is n hiel apart verhoal. Ik heb n kammeroad die altied veur verrassings zörgt. Hij het mij ooit aan t scheuveln kregen, dat wil zeggen hij trok mij met noar n club en toen werd et n beetje serieus zeg mor.
Op n keer ging de telefoon en doar was er. “Moest even de tv aanzetten, op 1 is wat moois. En dat goan wij volgend joar ok doen”. Ik de buis aan en doar was n uutzending van de wintertriatlon ien Inzell. t Was prachteg, dus belde ik hem terug en zee: “Oké, dat goan we doen”. Met mekoar hemmen we doar n keer of vief aan metdoan.
Op n aandere keer belde hij me uut berre. “Moest drekt kommen, we kinnen over t IJsselmeer en we moeten doalek noar Stavoren, doar kin-we starten”. Toen we ien Enkhuzen wadden mochten we van e politie niet weerom. Mor ze konden ons niet tegenholden, met n klein omwegje bin-we toch weerom scheuvelt.
Ien 1986, de officiële Elfstedentocht was al reden op 26 feberwoarie en op 3 meert ging bie mij de telefoon. Mien kammeroad. “Moi Piet. Nou moest die es veurstellen dast over zo’n joar of datteg met één van dien kleinkiender op schoot zitst en dast dat kiend dan vertelst dat opa op 4 meert 1986 soamen met n kammeroad de Elfstedentocht reden het. Hoe zolst dat vienden”. “Eehhhh, doe bedoelst dat we mörgen die tocht rieden moeten?” “Ja, dat bedoel ik”.
Ik trapte der ien. De volgende mörgen stonden we met zien tweeën ien Leeuwarden onder de Boxemerdam de scheuvels onder te bienden. Het vroor 12 groaden, de wiend zat ien t zuden en der was deu op komst. t Was prachteg tot aan Franeker toe. Mor toen regende het zo haard dat ik besloot om toch mor niet verder te goan. Vrouw en kiender thuus, een eigen bedriefke. Ik vond et niet meer verantwoord met al dat wotter op t ies. Mien kammeroad wol eigenlieks wel deur en zodoende het er mij altied de schuld geven kind van dizze ‘mislukte’ tocht. Hoe het ok zij, wij hemmen met zien tweeën hiel veul sportplezier had. Tot veureg joar aan toe, toen stonden we nog met mekoar op ski’s. En dit joar? We twieveln nog, we worden beiden older en krakkemikkereger. Mor het kriebelt nog altied.