Mien vraauw en ik harren ons een nije keuken kocht. Nou is kopen mor n slag om e oren, mor zo n ding delzetten vanzulf hiel wat aans. ‘Redden we met’, zee de keukenboer. Hij har doar wel een mantje veur; vakmantje, snel, secuur en tegen meerpries uteroard.
Dat zodoende he k Hans Marinus hier over de vloer en met Hans een vracht aan herinnerings aan de legere schoeltied. Hans en ik bennen old klasgenoten, zie. Bij de koffie en aan de eterstoafel hoalen we de herinnerings op. We laggen, sloan mekander op et scholder en roepen om et hardst hoe n mooie tied of et was.
Die Hans, wottervlug, wildeman en dwarsbongel uut gewoonte, de rebel van de legere schoel. En zie em nou es warken met stoarege geboaren, de kalme wissigheid van de vakman. Hij fluit n deuntje met, dat op zien radioke speult, zo n old transistorke, dat er met zin n beetje scheef delzet het, met et beugeltje tegen een stoapeltje tegels en et antennedroadje ien n knik ien en vensterbaank: aans speult et niet, droadje lös of zo.
Nou k zo noar em stoa te kieken schut et me ieneent weer ien t zin: vierde klas, gimmestiek met meester Mos. Voetballende weg nanders kegeltje omver schoppen, wel zien kegel et langst stoan blift het wonnen. Twee bennen er nog over; Hans en ik. Meester is al aan t opruumen en lopt met de hamden vol kegels noar et metrioalhok. Ik pak Hans de bal of en schop em ien de richting van zien kegel. Dit mist nooit; de bal rolt zuver op de kegel of en Hans ken der nooit meer bij, ik goa de eerste grote triomf ien mien leven binnenhoalen. Mor….Hans nimt een duuk en slagt, met zien haand, de bal veur de kegel weg en, et ken niet malder, de bal stuitert tegen de muur en klapt zo mien kegel omver.
Meester Mos heurt de kegel vallen, kikt om en zijt: ‘Goedzo Hans, jij wint. Melle breng jij mij de kegels en die bal even.’
Ontdoan deur zoveul onrecht doe ik wat meester zijt en Hans stapt laggend de kleedkoamer ien…
En die Hans stijt nou ien de keuken.
Ik overzie et spul even en schuvel een stapke de keuken ien, ik pak de natte spons, die er bruukt bij et tegelen, en mik die secuur over et gladde aanrecht richting radioke.
Ik roak et ding krekt hard genogt, t kantelt langzoam achterover, valt met een klap ien de spoelbak en zwiegt. Hans dut nog een leste greep mor komt rejoal te loat.
Verheerd kikt er mij aan: “Woarom dust dat nou?”
‘Die hast nog van mij tegoed”, zeg ik en loop gniezend vot.