Zien woninkje stijt wat achterof en as ik em zo nou en dan niet es bij de slachter troffen har, har ik meschien van zien bestoan of behuzing gien weet had. Mor ja, je treffen zo’n man nou en dan en et was der de persoon wel noar om nijsgiereg noar te worden. Een old kereltje, gries ien hoar en ogen, mor met de loop en uutstroaling van n jongkerel. Wat zei.. meer as n jongkerel, heb ik ooit n jongvent zo lieneg, zo makkelek deur et stroatbeeld glippen zien as dizze olde man? Nee toch, veur zuks is gien vergeliek ien e mensenwereld. Jeloersmoakend en gekaanstekereg toegelieks. En dan vuul ik mien eigen bonken en et, vroeg, onwilleg lichoam des te meer. Een treffen dat vroagen oproept. En zol et geheim em schulen ien e bargen vleis die de man em aanschaft op die slachtersdoagen. En hoe zit et dan krekt?? Doar kom je dan mor op één menier achter: even laansfietsen en met n kulsmoes de voet aan e grond en deurvroagen.
Dan, bij de eerste mooi-weertekens ien e lucht en even de dag heurzulf bewiezen loaten, et volk rondom op e hoogte brengen van een langere slag om en loater thuus, mor wel veur et eten.
Et is zo met de dichte oostewien op e borst nog wel een trap meer dan ik rekend har, mor over de helft is et moeilek weerom, as je de weeromreis even buuten de som holden. En ach, de thuusreis is et overkommen mor met de wiend ien e rug en jeugdegheid binnen haandbereik. Verlekkerd ien et veuruut, met nije recepten en meschien wel weer een half uurke harddroaven doags, pep ik mijzulf op tot tempo op niveau. De meter stijt host ien et rood as et reisdoel gestalte krigt.
De old kwint is van e weg of mor amper te onderscheiden tussen al de bomen en struuken op et hiem. Een doalders plakje, van gien mens last en alle ruumte om jezulf uut te leven, al har de ontvangst wel wat menseleker kind. Een peleton katten holdt mij vanof de toegang ien e goaten. Vandoar die bulten vleis, dit vroagt om wel n haalf rund weeks, as je ze ien leven holden willen. Lui lopt et legerke met mij met, n cordon aan fluwelen pootjes en hooghartege ogen. Ik moak mor even wat luud om mien aanwezegheid aan te kondegen. Et har niet höft, achter mij schrik ik ieneent de grieze gewoar. Met n makkeleke lach om zien lippen nimt er mij op. Hier, de man moet al krek zo geluudloos lopen as zien voetvolk, of mien oren moeten deur de ooster doofsloagen wezen.
‘Ah, de man van e slachter, ik har dij al s n moal verwacht’. Hij leest de verwarring ien mien ogen. ‘Zo nijsgiereg as doe bennen der veul, mor doe bist één van de weinegen die der aan toegeven duurt’. Hij kent de mens bliekboar, mag ok op zien leeftied. Ik kompelmenteer em eerst mor es uutbundeg met zien woonstee en moak et me makkelek. Ik bedoel, ik huuf der niet meer om hen te draaien, hij het zulf de reden van mie komst al blootlijd.
Hij neudegt mij der ien en et proat is host genoeglek te numen. We zuken de overeenkomsten ien komof , et heden en hoe et dan ien e vrede kommen moet met de wereld en wat der op omlopt. Vanzulf komt et proat uut op e katten, je kinnen der ok niet om hen.
‘Katten jong, et worren nooit vrunden. Ze nimmen allent mor en as je wat weerom willen moe’je der om vroagen of ze der toe dwingen. Et bennen wat dat aangijt krek vraauwluu.’
‘Wat moest dan met zo’n koppel van die beesten ast der gien oaregheid aan hest?’
‘Ik leer van ze, ze delen heur geheimen met mij, en ien et weerom geef ik ze vrij wonen en de kost der op toe.’ Hij hipt host uut e stoel. ‘Loat me dij nou niet minder behandelen, moest n glas melk? Aans he’k niks te bieden.’
Et is wat vremd, meestal zit ik n hiele mörgen wat aan e kovvie en e pien ien e kop van et gebrek aan cafeïne schiemert al achter de oogleden, mor ik duur niet te weigeren. De man het wat dwingends, zien proat komt al verder uut de hoogte, as is der mij ontstegen.
Twee kuumkes zet er op toavel, platte kuumkes met meer ienhold ien e bredte dan ien e diepte. De melk gobt tegen de kaanten zunder dat der ok mor n drup mist, een bliek van ervoaring. Mij bidt er een plak koek en dan gript er veur emzulf een platte deus van onder de toavel vot. Host plechteg hoalt er n dun, wit doekje teveurschien en voldt et ien alle rondegheid uut op toavel.
‘Watten veur n melkteems’ schiet ik ien t ende.‘Dast doar nog aankommen kinst.’
‘Kwestie van veuruut kieken’ gnist er.
Met onneudeg omhoal deupt er de wat ien et kuumke melk en loat em dan as een hering ien e wiedopen mond ofdoalen. Langdroadereg begunt er te kaauwen. Melkdruppen rollen laans zien kin noar meneden en stoadeg verdwient de wat ien zien geheul noar binnen.
‘De kunst is om de wat hiel te holden’ proat er om e eterij hen. ‘Uutkaauwen, rekken en hielholden, dat is de truuk. En dan mörgen …..hatsekidee,’ moakt er een veegbeweging onder zien billen. ‘Et darmkanoal ontdoan van alle ongerechtegheden, doar kin gien wörmkuur tegenop.’ Barre visioenen van dubbelsteertse boerderijkatten daansen veur mien ogen. Al die moalen da’k Mimi verlössen mos van zo n streng watten die ze as n onwilleg uutwarpsel achter heur aansleepte.
Mor ik ben der nog niet: et ritueel is nog niet oflopen schienboar, de man geboart mij weerom ien mien stoel. ‘Wolst et wieten niet?’straft er de nijsgieregheid. ‘Wolst et toch allemoal wieten. Dan moest niet votlopen, de finoale moet nog begunnen.’
‘Kiek.’ Ontvoldt er zien filosofie, ‘Wat is nou de mens? Welbeschaauwd, wat is dan eileks de mens? Nee, begun nou niet over mor n enkel feit as et ontwikkeld denkvermogen, dat is mor n detail. Nee, ik bedoel et organisme mens. Dat wiekt ien niks of van n dier, et is etzulfde mechanisme. Et komt der op del dat de mens aans niks is as n bult vleis dat rondom n gat drapeerd is. Ast et goed bekiekst bennen wij niks aans as een kerstkraans, een aankleed gat. Nou zitten doar aan t begun en ende en tussendeur wat spieren en kleppen om de boel dicht te holden, aans wordt et wat tochtereg, mor een gat blift et. Dat is dus de mens: een slinger darms met ballast en astoe de ballast goed holden wilst moestoe goed veur et gat zörgen. Schostienvegen, zuver holden en de boender der deur. Dat leer ik van e katten.’
Et gat zwiegt voldoan. Met n routineus geboar pakt de man een kat van e aarmsteun en begunt et beest met lange hoalen te likken. Lachereg kikt er mij aan van over de kat. Even duurt et, dan strekt de kat em en lopt met n schien van weerdegheid uut et bereik. Et schient ok genogt west te wezen, met zien haand geboart de man mien aandacht ien zien richting. Zien gezicht begunt malle meneuvels te moaken, rekt ien e lengte tot et vel de man strak op et veurheufd lijt. De mond spert em, dan strekt er de haals en kokkend warkt er de oadamsappel op en del. Stoadeg kromt de tong, stukje bij beetje, een grieze bol tot veur ien e mond. Met n natte plof kwakt et ding veur mij op toafel: een hoarbal van wel ping-pongkloare grootte. Triomfantelek kikt de katman mij aan ‘Kloare schoonheid, jong, n loutering veur de ienwendege mens. Driemoal doags n kertier likken, zelst opzien hoest dervan opknapst.’
Et is mij over, der klopt ok van alles aan mien strötteheufd, en met de neudege moeite kin k et binnenholden. Aanmoedegd deur de hoge lach van de katman, (heur ik doar niet nou en dan een miauw deur?) trap ik mien fiets et hiem of. Haalfweg bennen mien zenen en gedachten weer op één lien en keert de vrede weerom ien e moagstreek. Der zal hier en doar wat herschikt worden moeten ien e vleisdoagen om de man te ontlopen. En nou is de wiend ok nog draaid.