Zittend, noast mien
biezundere muurtje,
metselt van stenen
uut een veurege eeuw,
miemer ik over mensen
uut mien dörp die
verdwenen binnen aachter
t gedien van de tied.
In hun toebemeten joaren,
om te zaaien, om te groeien,
en om ok weer uut de tied
te roaken
Noamen en gezichten,
verhoalen, lichten op,
dwirrelen as bladjes
deur de geschiedenis,
vertrouwd, vergroeid
met de aachterblievers.
Zij trokken hun sporen
woarien wij nou onze
voetstappen planten.
Wieder groeien wij
op dizze rieke humus
van de herinneringen.