Eiglieks ist begonnen toen Sientje vandeweek op n middag thuus kwam van n fietstochtje. Ze had weer n mooi ritje mokt van zo’n anderhalf uur en dan zag er an heur dat ze hielemoal opleefd was. Blöskes op e wangen en vol energie. En dat terwiel dat hij hier de hiele middag mos wat ien huus zitten had, hij had mor wat veur zich uutkeken en was diep ien de huud stront jeloers op Sientje, die trok der mor weer op uut met dat prachtege weer. Joarenlaank hadden ze dat met zien tweeen doan en doar had er altied zo van genoten. Mor de leste poar joar wol t niet meer, lopen ging aal moeileker en de knijen deden niet meer wat ze doen mozzen.
Hij had wel janken kind toen er hier zo zat te kniezen, mor dat ston er zichzulf ok niet toe. Gien zulfmedelieden, as t er op aan kwam dan kon er alles nog wel. En de minsen mozzen niet zo tegen hem zeuren en tegen hem aanbloazen. Ze wollen alpmoal mor hemmen dat er zo’n scootmobiel nam, dan kon er der op uut, mor je denken toch niet dat er doar an begunt, hij is toch gien ienvaliede? Nee, dan mor liever ien huus zitten , der bennen altied wel meugelekheden om je te vermoaken.
Ja, kiek, Sientje, die was nog zo vereg en jenteg as wat. Die vloog overal hin. Ze had ok wel voak tegen hem aanproat of er niet zo’n scootmobiel wol, het leek heur zo mooi om der weer met zien tweeën op uut te trekken. Mor hij verrekt het. Loat ze mor allenneg fietsen, dan kin ze krekt zo haard as dat ze zulf wil. Eerder was ze al bezeg west met zo’n loopding, zo’n rollator. Dat ding was der kommen mor hij zag hem der niet met. Ien uterste noodgevallen pakter dat ding, as der echt wat biezunders was woar of dat er hin mos, mor aans…. hij liep nog zoveul meugelek. Hij was nog gien Jopke, zien neef, ok viefentachteg, net as hijzulf, die was n poar week leden vallen en had de heup stuk. Die lag nou ien t verpleeghuus, allenneg, der mog gien één bie hom kommen nou met die corona.
Dat geluk had hij nog, hij was nog soamen met Sientje ien huus en söms gingen ze soamen nog wel es eem noar hun zeun die n huus had met n groot arf, doar konnen ze dan nog eem achter ien de tuun ien de zun zitten. Ok al kwammen de kiender niet thuus, dat hadden ze dan toch mor.
En nou had er van de week tillevisie keken noar een of andere serie uut Twente. En doar ree der ok een op n scootmobiel deur t bos. Hij had zich de buus uutlacht toen er ze doar proatten heurde over n brokkenkoar. Wat n mooi toaltje is dat Tukkers, n Brokkenkoar. En doar ridt die man zo mor met deur t bos! Dat ist! Geweldeg as je niet goed meer uut de voeten kinnen!
Tsja, en hoe of dat er t ok beredeneert of bekikt, hij kin ok niet meer goed uut de voeten. Zit alle doagen ien huus. En kiek Sientje nou es, hoe lekker die zich vuult noa zo’n fietstochtje. Dat zol hij ok wel willen. Hoe moeilek moet het nou dan wezen op zo’n scootmobiel. Hij kin zulf autorieden, het zelfs nog n riebewies. Hoe zol t eruut zien ien t bos, op de heide. Het enege dat er het bennen de foto’s en de herinneringen. Moet er dan toch…… Gadverdarre wat n gezeur. Is dit dan het moment om aans denken te goan? Helpen die gekke Tukkers hem dan over de streep?
As Sientje der aan komt met de kovvie knapt er wat ien hem. Het moet dan toch mor gebeuren. En Sientje trekt om twee redens heur wenkbrauwen omhoog as er het tegen heur zeit. “Hee Sien, zallen we mörgen es eem kieken goan noar zo’n Brokkenkoar”? “n Brokkenkoar, woar hest het nou toch over?”
“Nou ja”, en der drupt n troan over zien wangen, “Dat is, nou ja, gewoon n brokkenkoar”.