Ok vanoavend zit ol’ bakker Kroak allent. Vanoavend vuult t aans want nou bennen e meeste dörpsgenoten niet thuus mor ien e kerk. Misschien har Kroak ok wel noar de kerk wild mor gieneen vragt hum zukswat. Traauwens, veur t zulfde har Kroak juust ok niet wild: Allent thuuskommen op kerstoavend, nee, dat iest hum an, dat moet mor niet.
Vanoavend wiet ol’ bakker Kroak niet goed wat of er doen moet, nou host recht tegenover zien huus de kerkdienst an e gaang is. Gewoon wat lezen kin, of Biebellezen, radio lustern of wel wiet tillevisie kieken? Hij wiet het eerleks woar niet en besluut om vanoavend gewoon niks te doen.
t Geluud drift van e kerk noar zien huus en is ien e koamer te heuren. Niks ridt deur de stroat en zo klinkt n bekend kerstlied zaacht ien zien koamer. Ol’ bakker Kroak zing met, veurzichteg ien t eerst mor al gaauw woord veur woord. t Gript hum aan en t spiet hum toegelieks dat er niet ien e kerk is. En dat gieneen hum vroagd het, dat vrome volk ok! Gewoonweg zien huus veurbijlopen, zo as al die joaren!
Bij n volgend verske zingt Kroak toch weer met, krekt as laang leden, toen er nog veerdeg waas en zulf geregeld noar kerk liep. As er nou es ien boeten zitten ging, an e achterkaant, onneert er. En ol’ bakker Kroak sleept met veul muite n stoel achter t huus.
t Zingen is hier boeten goed te heuren en met n hezege stem zingt Kroak met. Dan wordt weer stil, t kerstverhoal wordt zeker lezen, en ol’ bakker zuukt noar de bekende woorden: “En t gebeurde ien die doagen . . . ienschrieven ien Betlehem . . . gien plak ien e herbarg” zukse woorden drieven veurbij. Ik heb aans wel n stal bedenkt Kroak, achter ien e tuun heb ik wel n stal. Doar zo’n beetje bij de fietseschuur is toch nog de stal, de stal van Bles die altied veur de stoetkar liep. Met t piekehok der bij ien, altied verse eier en veur de beesten veul te vreten; kapkes en krummels genogt ien n goedlopende bakkerij. De stal stijt doar toch nog, de stal van Bles?
Ien t licht van e moan en e sterren is t niet zo duudlek te zien aalmoal. n Koe, n koe ien die stal har der makkelk bij kind, n echte bakker met n echte koe veur hieltied verse melk. Stijt doar gien koe, noast Bles ien e stal?
t Is n stal, met n peerd, met n koe, met n piekehok der bij ien. Bliede kikt ol’ bakker Kroak der noar. Hij vuult gien kolde meer, hij wordt zulfs waarm, want met n stal veur Bles, n koe en e pieken kommen vanzulf de klanten wel weerom en wordt t weer drok ien e bakkerij.
Ol’ bakker Kroak vernemt gieneens dat t veurzichteg begunt te snijen, meelwitte snij valt op e trui en op e boksum, op zien hoar en op zien handen en moaken hum kold en waarm toegelieks. Het zingen heurt er, duudleker as eerst: “Ere zij God!” t Klinkt rond en ol’ bakker wil nou ok noar de stal. t Geluud draait meer ien e rondte en hij moet wel zitten blieven om te kieken. Noar de sterren, noar de snijvlokken woar figuren, engelen, mensen uutkommen. Hij begunt ze te herkennen; Mamme – wel har dat docht – en Pappe en Opa zweven boven de stal. Ol’ bakker Kroak har ze anroaken kind, mor omdat er zien aarms niet meer omhoog krigt nemmen ze zulf zien handen en aarms en zweven, zweven . . .
Dit verhoaltje ston eerder ien t tiedschrift “Toal en Taiken”, nov./dec. 2008.
Tonko Ufkes