(Moarum, 5 april 1933 – Boerakker, 21 oktober 2020)
Egge Wieringa wer ien 1933 geboren ien Moarum, hij wer huusschilder en loater decorateur, hij gaf schildercursussen en verzoamelde alles wat lös en vast zat op dat gebied. Doarnoast baauwde hij modellen, van draaimeulens tot rietugen, mor veural: hij schreef ien t Westerketiers. En hij schreef zo as hij schilderde en baauwde want kieken en kleur, t passen en meten; dat heurde bij zien handen en zien kop.
Ien 1978 verscheen Egge’s eerste bundel ‘Nadde spoanen’, vol verhoalen die aalmoal speulen rond n bakkerij ien Moarum. t Is schreven ien t Westerketiers, of misschien beter, Egge’s eigen toal, want hij mos t host hielendal zulf uutvienden. Goed, dichter Jelte Dijkstra har ok ien e toal van Griepskerk schreven, mor dat waas al zo laang leden en der warren gien tiedschriften of redaksies of schreektoalmannen die helpen konden. Toch, t kwam netjes op pepier en t is nog altied n hiel oardeg boek.
Egge bleek n goeie verteller over hiel gewone zoaken. Zuks is meteen te zien vanòf t allereerste verhoal, dat begunt zo:
De zun scheen tegen de hoge forse schoorstienen woar dikke vogels al wel n uur aan ’t lewaaien warren. Ze wollen vast Bakker wakker roepen. Nou dat lukte heur toch niet, as Bakker slept, dan slept er goed. Toch kwam er noa n pooske lefen ien de bakkerij, de deur knierpte open en Bakker slofte noar de pomp die midden achter ’t huus ston onder n poar dikke lindebomen. Hij mos vast wat woater hebben veur ’t zwienevreeten.
Ien april 1982 verscheen t tiedschrift Krödde en geliek ien dat eerste nummer stoan drie gedichten van Egge Wieringa; rustege, riemende gedichten en tot t haarstnummer van 1988 hiel Egge dapper vol. Hij kon zien waark kwiet en de redaksie van Krödde hielp ien 1984 bij t uutbrengen van de dichtbundel ‘Pijlen ien t zaachte zaand’. Ok ien e joaren negenteg schreef Egge nog wel en ien 1990 kwam e novelle ‘Zaandhoazen’ en twee joar loater de verhoalenbundel ‘Vaarfspadders’. Mor zo mooi as ‘Nadde spoanen’, nee, dat wer t niet meer.
Uut de vaarf
De schrieverij doofde uut en aal meer tied brocht Egge deur ien Iwema-Steenhuus ien Nijbert, tussen t schildersgereedschap, de pigmenten, t behaang en wat niet al. De ogen werden minder, en dat bij n man die docht ien kleur en vörm: De beelden die n schriever en dichter neudeg het warren al verdwenen, t zien wat n ambachtsman zo neudeg het vervoagde. Tot t hielendal verdween.
Veurlezen
Dik tien joar leden mos Egge Wieringa zulf op petret en soamen met kammeroad Jan Glas ree ik noar de Hoge Tilweg ien Boerakker. Jan zol die dag filmen en fotograferen, ik mog t regelwaark doen. Mor we warren nog niet binnen of Jan stötte me wanhopeg aan van ‘dit wordt niks’; Egge’s huuskoamer waas stampvol spullen en der bleef gien roemte over veur ons tweeën, veur statief, licht, camera en microfoon.
Gelukkeg bedocht ik dat t misschien ien boeten kon en Egge wer noar de ziedkaant van t huus dirigeerd. Doar lukte t filmen, teminnent, vanwegen zien slechte ogen las Egge n gedicht veur van n enorm stuk pepier en onder t lezen schoof hij dat enorme stuk pepier aalweg verder omhoog tot er der zulf achter verdween.
Noa twee drie keer perberen hemmen we t filmen opgeven en bleef t bij dizze foto.