Vanneweek heb ik op t ies stoan. Niet op t kenoal, nee, dat niet, t was op één van de grote plassen die der dankzij de bakken regen die we de leste tied had hemmen, bie mien huus leggen. t Leek der even op asof ik ien mien kienderjoaren terug was. As t dan één nacht vroren had dan wadden der ok plassen en onder het zwarte ies zatten dan van die grote ronde witte kringen, bomies. Dat gingen we dan alpmoal stuk trappen en ientussen kwam der wat van opwiending over je hin. Ies, der is ies, dat kin der scheuvelt worden. Weerberichten wadden der wel, mor niet zo as nou, met twee week veuruutzicht. Nee, voak niet meer dan één of twee doagen en dan zatten ze der voak nog noast ok. Toen Pelleboer kwam kreeg je der wat meer zicht op, want die had deur dat as der gien kolle ien e buurt is, dat er dan ok gien scheuvelies komt. Mor as der wel ies kwam en het diep ien Nijziel vroor dicht, dan was t roak. Noar Griepskerk, noar Kommerziel en Zoltkamp. En zulfs wel es via t van Starkenbörgkenoal over t Hoendiep noar t Leekstermeer. Man, man, wat was dat mooi.
t Is laank leden dat ik op natuuries stoan heb. Ja, vier joar leden was ik met mien schoonpa ofreisd noar de Weissensee ien Oostenriek. De olle boas was doar nog nooit west en hij had vanalles met ieswedstrieden en marathons te moaken had. Vroeger reisde hij, met mien vrouw, die toen nog n wichtje was, noar de iesboanen en nog loater reisde hij mien zwoager achternoa, die ree ien t grote marathonpeloton. Schoonpa is n liefhebber en zodoende trok ik een week laank met hem noar de Weissensee. Ooit had ik doar de 200 kilometer ok al es reden en dus had ik nou de scheuvels ok metnommen. Mor toen ik op t ies stond en al die scheuren zag ben ik toch mor met pa noar de grote tent trokken, doar hadden ze sukkeloademelk en berenburg. Ik duurde het niet aan op t ies.
Vandoag de dag roaken onze nijslezers al opgewonden as ze veurspellen moeten dat er wel es wat natte snij vallen kin. Piet Paulusmoa knipt de ogen dan stief dicht en ok ons eigenste Harma Boer krigt vlekken ien e haals as ze t woordje snij uutsprekt. En dan dat zinnetje dat er achteraan komt: “Mor woarschienlek blift het niet leggen heur”. Het is mie wat. Alle joaren reis ik met n kammeroad noar Oostenriek om te skiën, alle joaren leit er n dik pak snij. Nou ok. Mor de liften bennen dicht, net zo as de hotels. Der bennen een poar pistes open, mor dan moet je n rugtaske metnimmen en n thermoskan kovvie of zo. Gien berghutjes met jägertee en holtvuren.
De KNSB het et marathonscheuveln vanneweek ok totoal ofbloazen. Terwiel dat er wel kolle ien e buurt is, zoas Pelleboer het zeggen zol. Dus het zol nog kinnen. Natuuries met grote tochten, woar onze helden mekoar het leven zuur moaken. We moeten het doen met wedstrieden ien Thialf zunder publiek, eigenlieks ok n dooie brud. En doar kin de één net n honderdste harder as de aander. Of een duzendste. Mor toch, vanmörgen stond ik op natuuries bij mij ien e tuun. Op n regenplas. Der zat zo’n mooie witte kring van bomies ien. Ik most denken aan vroeger. En ik heb het niet stukken trapt.