Ja
n en Betty hadden, noa de proefvakantie met stienmarter ien e Achterhoek, de camper kocht en drekst aan e slag goan om t woagentje n eigen sfeer te geven. Betty had wat gedientjes moakt, nij spultjes kocht bij de AC-tion en Jan had n steunder veur de tillefoon ienstalleerd, gereedschap op orde brocht en nou wadden ze kloar veur t eerste oaventuur.
‘We blieven wat ien e buurt’, zee Jan ‘Want ik moet tussendeur nog wel wat dinkjes iet t verzorgingshuus doen, de tuun moet zo nou en dan wotter hemmen en buutendes as der nog wat aan e camper gebeuren moet, ben we zo weer bij de dealer.’
Doarom hadden ze wat omtoerd en aan t ende van de middag wadden ze ien Lutjegast beland. Jan’s opa lag op t kerkhof van e Hervörmde Kerk en doar wol n nog es n keer kieken. Bliekboar hiel Lutjegast nog genog van dizze dörpsgenoot en wereldreiziger, want de plaquette van Tasman zat gelukkeg nog ongeschonden en stevig aan de muur van e kerk.
Opa’s graf lag der nog keureg bij en toen ze weerom liepen deur t kroekende grind van t kerkpad zee Jan:
‘Me dunkt der is ok een Tasman-museum, doar heb ik ok nog nooit keken! Mor woar zol dat weeden?’
Op t hertekamp noast de kerk, was n man bezig om e beesten te voeren en die hielp ze vlot uut de road.
“Drie keer links, dan stoan jim bij t dorpshuus, dan zien jim t museum t vanzelf. Jim kinnen de camper achter t dorpshuus parkeren, doar is n camperplek. Mor t is drok, dus ik zal eerst de camper doar op t plak zetten.”
Jan en Betty keken mekoar aan en dochten toegelieks dat moet we mor oaventuren, dat wordt de eerste echte camperervoaring en mooi dicht bij huus. Der was nog één plekje vrij op e camperploats en Jan dook snel ien t gat. Noast hun ston n man ien körte broek zien camper te wassen en die keek op.
‘Je hebt geluk gozer, dat je n plekkie vindt, want het is momenteel hier razend druk. Der zijn veel te weinig camperplaatsen in Groningen.’
Jan en Betty liepen eerst noar t Abel Tasman-museum en hadden geluk. Het museum was eileks allenig op afsproak open, mor der liep net één van de gidsen noar buuten en ze mochten noa ontsmetten, registreren en niet-ziek verkloaren wel eefkes met noar binnen. Ze bekeken de route van Tasman die op de grond uutbeeld was, verboasden zich over de details van e scheepsmodellen van Tasman’s botem en moakten kennis met het enige portret dat er van dizze zeevoarder bekend is.
Jan zag n vremde, dikke stien leggen en vroeg de gids wat dat wel niet was. De man liep op de grote donkere stien of en begon met zien verhoal.
“Dat is de Pounamu een steen van jade, die t museum van n Moari-stam kregen het as teken veur de verzoening tussen Nederland en de Maori-bevolking. Dit is n stien het magische krachten. De Maori’s leuven dat je met de hiele wereld vervonden bennen as je dizze stien aanroaken. En de Maori hemmen nou veur ons n holtsniewaark moakt, doar komt de Pounamu overal op de wereld met mekoar verbonden as je de stien aanroaken. Hiel biezunder dat wij dat hier kregen hemmen, doar ben we slim wies met.
Dan pakt er n grote schelp en loat dat aan Jan en Betty zien.
‘Kiek t was host hielmoal mis goan met Tasman. Toen er aan de kust van Tasmanie kwam en rook kringelen zag op de kust, gaf er één van e matrozen opdracht om op de trompet te bloazen. Drekst schoten kleine bootjes met krijgers op de boot oaf, die ien gevecht wilden. Wat bleek: As de Maories oorlog hadden bliezen ze veuroaf op zo’n schelp as teken van aanval. Kist noagoan zowel de krijgers as de matrozen hemmen ien de boksem scheten deur zo’n klein misverstand’.
Doarnoa nammen ze oafscheid van de gids liepen weerom noar de camper en moakten de zoak verder op orde. Niet lang doarnoa zaten ze op t graas achter n glaske wien en roakten aan e proat met Hennie en Henk uut Rotterdam, die Nederland bleven met vekaanzie. Jan was nijsgiereg en vroeg.
“Maar hoe komen jullie dan in Lutjegast terecht”
Henk bleek een vervent wandeloar en had al een poar keer de Abel Tasman Struuntocht lopen, soamen met zien neef ien Piet uut Visvliet.
‘Dat is echt één van de mooiste tochten, die je kunt lopen. Mooie paadjes door schitterende natuur, prima georganiseerd, vriendelijke mesnen en overal langs de route is er van alles en nog wat te doen. Zo heb je hebt de dag van je leven.
Als je wilt kunnen we na het eten wel even een rondje wandelen, dan laat ik je wat van die mooie plekjes zien.’
Zo gezegd zo gedoan en om zeuven uut liepen ze t dörp uut, langs t olde stee van de Rikkerdagborg, zo t laand ien. Ze slingerden laangs meertjes, boskes en n eendekooi en Henk vertelde honderd uut, want hij wis veul van e natuur. Uuteindelek sloegen ze nbocht om en stonden ze midden ien de veur n wonderlek bouwwerk. Het was een toren van 13 enorme keien, die as n boaken ien t landschap stonden.
Betty keek verboasd.
‘Ik docht dat hunnebedden uut Drenthe kwammen, mor zo zigst mor; t Westerkwartier het t allemoal.