Mestoverschot.
Het is al weer n tiedje leden, mor t stijt mij nog helder veur de geest. Aan de Kerkweg waren wat nije huzen bouwd, zogenoamde "Twee onder één kap" Twee blokjes van twee, met garages ien t midden, stief tegen nkander an. Komplete nijegheid veur ons dörp. Van nije bewoners was er mor één die ien ons dörp opgroeid was, de rest was IMPORT. En wat veur import.
Twee stel kwammen uut Stad, met één stel doarvan viel wel te proaten, mor d anderen waren te wies om ook mor n woord met n gewoon mens te wisseln. Van t derde stel kwam zij wel uut dizze streek, mor hij kwam uut “het Westen”. Op de ene hoek ging ons eigen Pieter en zien vrouwtje wonen, op d' andere hoek t stel uut Stad woar nog wel met te proaten viel. Hij was sportman, op en top. Kieper bij wotterpolo, een mens kin wat met moaken. Nog gekker, t wiefke was ok kieper en …..ok bij wotterpolo. Jonge nog an toe.
Dan t gekombineerde stel. Hij was n echte Willie Wortel, was ien gedachten voak in hogere sferen, ston nooit met beide benen op grond. Willie woonde noast Pieter en dat kon niet goed goan, dat vroeg gewoon om malegheid. Ze woonden der nog niet lang of t brein van Willie begon al te warken. De achtertuuntjes, zo haar e bedocht, konden best wat groder en wat gien zinneg mins bedenken kon, hij kreeg Pieter zover dat die noar boer Luiten toog om zo terloops te vroagen of er wel n poar griepstuvers bruken kon. Anders zeid, of e wel wat grond achter onze huzen kwiet wol. En loat dat nou zo wezen. Zo gebeurde t dat ien t veurjoar drie gezinnen t drok hadden ien heur tuuntjes.Drie ja, jem heuren het goed. Het wieze stel dee niet met, vond de tuun groot zat. En Willie Wortel har geliek bedocht dat hij en de Kieper dat stuk der soamen mor bij nimmen mosten. Grond wer kocht, mor wel onder veurwoarde dat ze zelf riggeln mosten. Dat kon.
Een week af wat loater waren ze op n zotterdagmörgen drok doende n hiele rits poalen de grond ien te sloagen. Die kieper, jonge, die kon er wat van. Zo stark as n beer, veural ien e aarms. Hij wol de gatten wel boren. Halfweg de mörgen zat de boor goed diep ien e grond. En jim hemmen n mins nog nooit zo onneuzel kieken zien as de kieper noar steel van e boor. Middendeur was e. Gien nood, boor wer uutgroaven en weer aan e steel last. Deur Willie zel je denken! Mooi niet, dat soort praktische zoaken wer uutbesteed aan n echte techneut, Pieter dus.
Soavends stonden de poalen strak ien t gelid te pronken dat t een lieve lust was en ok boer Luiten zag dat met plezier van n ofstandje an. Dat was nou krekt wat e wol. Konden zien beesten geliek dat stuk laand ien. Veureg joar was t er niet van kommen omdat e toen nog zelf n riggel achter nije huzen langs leggen most. Zo har e de grond verkocht. Hij ston niet veur niks bekend as Luie Luiten.
Dizze keer had hij t mooi andersom regeld. Zo zeid, zo doan. Hij ging de koeien geliek verweiden. Mor wat schrok e toen één van de beesten zo tussen de riggelpoalen deur liep. Hij had t geliekt deur, droaden wadden nog niet spannen.Gien mins ien t dörp het boer Luiten ooit zo hard lopen zien, nee, gien enkel mins zo hard op klompen lopen zien. Want as Luiten argens n hekel an had was t wel om geld uut te geven wat niet neudeg was en zo was e mor net op tied om e koeien bij de veureg joar aangelegde tuuntjes weg te kriegen. Dat t droad er nog niet zat, kwam omdat Willie Wortel weer es n goed idee had.
Op e Haspel wis e, was n grode legbatterij die deurlopend met e piekestront verlegen zat. Konden ze veur niks wel wat van kriegen en dus wer besloten met droad spannen te wachten. Kon makkelk wezen bij t mest kroden. Week der op kwam er n grode kieper de Kerkweg ien dendern. Vol ! Hardstikke vol ! Achttien tun piekemest veur vier, eh nee, drie kleine tuuntjes.
Hij wer leeg kieperd op e reed noast kieper zien huus, doar was wat ruumte. Geliek was er gien ruumte meer noast t huus en op e reed. Wel was er n barg, n piekestront barg.
Toen Pieter soavens van t wark thuus kwam, kregen eerst alle boeren van t dörp der goed van laangs, zunder dat zien wiefke der ok mor n woord tussen kriegen kon. Toen e heurde dat die verschrikkeleke stank van zien eigen stront kwam, wer e stil. Hiel even stil, om zowat op t zelfde moment hielemoal wild te worden. Wat hadden ze hem nou flikt op die legbatterij. Pieter noar buten. Toen e de barg zag wer e weer stil, hiel, hiel aarg stil, zo stil was Pieter nog nooit west. Zol e ok nooit weer worden. Eerst mos e weer op huus an om bij te kommen. Dat was nog niet eens hielemaal lukt toen kieper de achterdeur ien kwam. Ok hielndal ondersteboven. En wat loater Willie, mor…… die har al weer wat bedocht. Der wassen vast wel n poar mensen die wat mest bruken konden. Veur niks docht e kwam dat wel goed. Met die poar minsen zat e wellicht wat scheef. Tjonge jonge, achttien tun !!. Soavends kwam Wiesneus met e neus ien kroes bij Pieter an e deur. "Of dit zo wel allemaal kon en of hij bij t goede adres was voor de plaatselijke millieudienst. Ze konden er niet van eten en of hij de rekening van t restaurant bij Pieter in kon leveren". Wat Pieter betreft kon dat. Wiesneus har niet zeid wat e verder met rekening doen mos.
Kieper zien schoonluu kwammen soavends alvast wat stront hoalen. Dochten zeker veur dat t op is. Bij lichten hemmen ze n stuk of wat plastiek zakken vol schept en achter ien e auto leit. Ze hadden nog even tied om n kopke kovvie te drinken en huffen zo die stinkzakken niet doadelk weer ien e handen hemmen. Gezelleg was t nog even en zo wer t wat loater dan ze eerst dochten. En dat het heur heugt. Stront ien zakken was ien tied wat gisten goan en ……..jim roaden et al,……… barsten. Moeke kreeg van dochter n zakdoekje met odeklonje en zo is ze met t doekje onder neus, al kokhalzend, toch mor veur ien zitten goan en met pabbe op huus an goan.
Wiesneus ging t joar doarop verhuzen………… terug noar Stad.