Pa zien hand’n

Wat har ons pa toch grote staarke hand’n
met dikke loagen hiel haard ielt er op.
Ze had’n diepe kloov’m en brokkelige noagels,
dat kwam van ’t waark op ’t laand en met de schop.
Die hand’n die konn’n allinnig mor grof reeuw hanteren,
ze warr’n dan ok ofgrieselijk staark.
Toch timmerde pa met die grote hand’n
veur mij een poppeledikant; dat was knap waark.
En o, as hij ’n lut potje vast mos hollen,
wat dee hij dat veurzichtig en sekuur.
Dat laag dan op die grote hand’n te deinen
zo zaacht as ien een schommelwieg hiel duur.
As je as kiend bij pa op schoot kon zitt’n,
zo lekker teg’n hum an en goed omaarmd,
dan kon de hiele wereld je niet deren,
want je wordende deur die grote hand’n beschaarmd.
Mor loater worr’n ze old; ze doen wat knuusterwaark,
de loagen ielt binn’n al zo dik niet meer.
Dan goan ze nor ’t bejoardenhuus; de hand’n worr’n zachter,
ze worr’n blaank en schoon; je kinn’n ze host niet weer.
————
As ons pa sturv’m is, kiek ik weer nor zien hand’n.
Ze legg’n ien’nkanner vold; hiel schoon en blaank en zaacht.
Die hand’n himm’n veur ons waarkt en veur ons ploeterd,
warr’n veur ons iene weer bij dag en naacht.
Ze himm’n met ons speuld en ok ons aait en koesterd,
die hand’n … doar is hiel wat deurhin goan.
Mor ’t is gebeurd. Ze legg’n nou te rust’n.
Die hand’n, ze himm’n heur waark nou doan.

H. Dijkhuizen-van der Kaap