Sop

Hij zette zien bril of, wreef hum ien e ogen. Theo en Dirk revelden wat over ofloop van t
voetbalseizoen. Buten viel n fiets om. En met ging e deur open. Hij schrok, gloop over zien
scholler. t Was heur niet. Kalm blieven, docht er. Niet dreks dij opwienden. Naargens veur
neudeg. Ze is op t waark. Ze wiet niet dast hier bist.
Theo knipte met zien vingers.
“Twee bier groag en n cola.”
Dirk knipoogde.
Hij kon ze al van jongs of aan.
t Wichje kwam en zette t drinken op toavel. Theo pakte geliek zien glas en stak et hoog ien
e lucht.
“Proost!”, zee der. “Hier ha k zin aan. Mor nou eerst aans wat.”
Hij schoof stoel wat noar veuren.
“Hoe ist met dij? En dan bedoel ik: hoe gijt t nou echt met dij?”
Dirk nikte en dee der nog n schepke bovenop.
“We hebben t erover had, zigste. Want wolst niet met noar Formule 1. Wast niet op reünie
van legere schoel. Komst prakties niet meer op t voetbalveld. Der is wat! Doarom, hoe ist
met dij?”
Die rechtstreekse vroag har er niet verwacht. Hij laag aarms op toavel. Knees wat.
“Ach ja”, zee der toen. “Wat moe k zeggen? t Gijt zoas t gijt.”
Mor zo makkelk kwam er der niet van of.
“Dus met dij is t ien order? En thuus alles best?”
“Och,” zee der, “wij hebben t goed, k heb niks te kloagen.”
Theo en Dirk keken mekoar aan.
“Wij hebben wat aans heurd”, zee Theo.
t Bleef even stil. Hij voelde dat er n kleur kreeg.
“Groot huus en senten op e baank is ok niet alles”, zee Dirk.
Theo pakte m even bij de arm, mor die trok er ruug uutzied.
Ze kónden niet wieten hoe t met hum ging. Wat er te verduren had. t Jennen, t
kommanderen, t schelden … Vermoeden meschien, mor wieten niet. Dat kón gewoon niet.
“Wat hebben jem heurd dan?”, vroeg er.
Ze zeden niks.
Hij schudkopte, beet op zien lippen.
Ze zeden niks, keken allenneg mor.
Hij zuchtte, dee ogen dicht, liet kop veurover zakken. Voelde troanen ien e ooghoeken
opkommen.
Nee, hij zol der niks over zeggen. Hij wis persies hoe t dan goan zol. Dat ze deurvroagen
zollen. En dat er op slöt van reken hielemoal leeglopen zol en alles vertellen over aal dat
getreiter, aal dat stoken, van s mörregens vroeg tot s oavmts loat. “Doe zus en zo. Moest
dit, moest dat.” Plus die twee kommando’s die alle doagen weerom kwammen: “Moest
hoaren uut doesputje hoalen. Moest neudeg plevuizen ien e hal es boenen.”
Dat leste zee ze omdat er dan op e knijen mos. Veur heur op e knijen!
Mor hij zol niks priesgeven. Ze zollen t toch niet begriepen.
“Woarom gijst niet bij heur weg?”, vroeg Theo.
Hij beet hum op e lippen.
De vroag bleef rest van e middag as n grieze wolk boven toafel hangen. Wat ze verders ok
te beproaten hadden, t ging niet meer van harte. Met spiet besefte der dat de
kammeroadschap, de dunne lien noar vroeger, stoaregaan dunner werd. Wat zol er over n
poar joar nog over wezen?
De klok sloeg vier keer.

“Kom,” zee Dirk, “k moet op huus aan.”
“Wacht even,” zee Theo, “dan goa k met.”
Dirk gooide twee briefkes van 20 op e bar, en gaf hum ien t veurbijgoan nog n beste klap
op e scholler.
Theo bleef eefkes stoan:
“Wilst et votstoppen, jong. Mor dat holst nooit vol. Moest dien grenzen stellen. Aans wordt
t nog dien dood.”
Hij har t roam open stoan en heurde heur aankommen. Zwoare, onregelmoatege passen
op e tegels van e stoep. t Was omtrent half zes, ze kwam thuus van waark. De passen
hielden op. Nou stijt ze veur de deur, wis er. Een plofke. Dat is heur tas, die zet ze op e
stienen, dat ze heur sleutels uut e jasbuus pakken ken. Hij heurde metoal tegen holt
tikken. t Openzwaaien van veurdeur. Een wiendvloag trok deur t huus hen. t Roam klapte
dicht. Hij zaag ien gedachten hoe ze heur tas oppakte en ien e gang zette. De deur viel ien
t slöt. Een stap …
Hij heurde n schelle kreet, vlak doarachter n zwoare klap. Toen niks meer.
t Duurde even veur er deurkreeg wat dit te beduden had. Hij ston op vanachter zien
waarktoafel en liep overloop op. Boven aan e trap ston t emmerke met sop, met de
dweilstok der nog ien. De does had er nog doen wild.
Van bovenste tree zaag er heur geliek aal ien e spiegel noast de mederkaast. Hij vloog de
trap of. Plevuizen glommen hum tegemoet. Ze laag dreks achter de veurdeur, heur bienen
vremd onner t lief, tas nog ien e haand. n Dun rood stroaltje kroop troag, huul troag noar
hum toe. Zien mond viel open toen er noast heur deur de knijen zakte.

Are Meijer

---