Nog veur de dag der is ben ik beneden,
jim sloapen, en het hiele huus dut met.
Dan zie k deur t keukenroam dat t vroren het
veur t eerst, vannacht, ik wil ien boeten weden.
Vanof de achterdeur is alles kroakend wit;
de vorst die juust n aander wereld schiep
let t fiene licht zaacht spiegeln ien riep,
krekt of e tuun nou vol met sterren zit.
Stil loop ik toch het pad of, as altied
– even bij de doeven en de pieken kieken –
dan zie k wat of e vorstnacht gruien liet:
n Iesbloem bluit doar, as een nij begun
zomor op t roam. Ze schient en zel eerst wieken
as t glaas opwaarmt deur veujoarszun.
Tonko Ufkes, uut zien bundel “Uutvlogen”, Assen 2004.