t Kenoal scheidt de boel ien tweeen
t noorden en t zuden valt uut mekoar
ien t noorden ken je op de kleivelden weenen
ien t zuden scheiden de bomen t laand van mekoar
Kop rechtop ien e wiend goan wij veuruut
proatend over zoaken woar wij gien verstand van hemmen
kilometerslang en wat pien ien e kuut
toch goan we deur, we bennen niet te remmen
Strunen, strunen deur t westerketier
k hol zo van dij, k bin zo groag hier
strunen, strunen deur t westerketier
hier te weenen geft mij plezier
Languut ien t gras kieken noar de wolken
gras kriebelt dien rug, beestjes krupen omhoog
koeien goan noar de warme stal en worren molken
turen noar de kiewiet woar der henne vloog
De zun gloeit tieden op dien rooie kop
n aander keer vaalt de regen met bakken noar beneden
t moakt niet uut, t holt wel n keer op
natter dan tot op dien vel zast niet weenen
Strunen, strunen deur t westerketier
k hol zo van dij, k bin zo groag hier
strunen, strunen deur t westerketier
hier te weenen geft mij plezier
Ons laand, ons mooie laand, is van dij en mij
Kommen lu mekoar tegen, dan gijt de haand omhoog
Of klinkt n opgewekt ‘moi’ over zaand of klei
Een thuusgevoel, t zol roar weden as k hier over loog
Strunen, strunen deur t westerketier
k hol zo van dij, k bin zo groag hier
strunen, strunen deur t westerketier
hier te weenen geft mij plezier