Wij numende heur tante Ketrien. Hoe dat zo kommen was wiet ik niet precies meer, feit is dat ze old was, nogal kreunde en stìnde as we heur gebrukende. Ik denk, nee ik wiet wel zeker dat ze nuumd was noar onze echte tante Ketrien, die old was, met n stok liep en steunde en kreunde.Mor dit olle apperoat was natuurlek van n ander caliber. Het enege dat er ien ging was n tankje vol benzine en n grote tank vol pietereulie. De benzine bruukte je veur t opstarten. As t olle ding aan e loop most dan chookte je der n vrachtje benzine ien en met n dikke rookpluum uut de knalpot kwam het beestje tot leven.
Dan most ze n pooske lopen en as ze goed op temperatuur was kon je de knop omzetten en liep ze verder op pietereulie, dat was natuurlek veul goedkoper dan die dure benzine. En wat zo mooi was, dan begon ze zo lekker te ruken, eigelek was t stinken, mor nou ik der aan terug denk herinner ik mij de geur toch wel as wat lekkers, nostalgisch lekkers.
Ik zel heur even wat verder beschrieven. Ze had bieveurbeeld gien voetgas, allènt een hendel links van de grote bezinetank. Ik most as kwoajong, as ik der met warkte, altied n beetje noar veuren bugen om t gas dicht te drukken. En verder had ze gien gearing, gewoon vief versnellings. Schoakeln most met dubbel klutsen, aans kraste en kroakte het onheilspellend ien heur iengewanden. Wat ik mij doarvan nog goed herinner is dat het ultieme geluk kwam as je op de weg deurschoakeln konden noar de viefde, dan most je het gas hielendal dichtdrukken, ver veuroverboegen dus en dan dubbelklutsend trok je die pook langzoam deur de weerstand hin. Kon niet zunder krassen. En dan hiel langzoam de koppeling opkommen loaten tegeliek met het aantrekken van de gashendel, as t goed ging dan stoof ze der vandeur, dikke plumen de lucht ien joagend.
Veur de ploeg was t ok n feest, dan jankte ze, ja, werkelek janken, vergeliek het geluud mor as t goelen van n wolf: ooeehooee, ooeehooee onofgebroken. Zo kon je uren bezeg weden met de driescheer onder n wolk van zeevogels.
Ik denk er met hiel veul plezier aan terug, de geluksvogel die ik ben dat ik dat metmoaken mog, warken met tante Ketrien. Ok biezunder eigelek dat ik heur zo nuumd heb. Zo’n stoere olle Nuffield Trekker was toch meer n mannelek type wat dat betreft was Ketrienus meschien beter west. Mor ja, de echte tante Ketrien was n kreunende, stìnende vrouw, dus doar zel t wel van kommen weden.
Wat zol ik groag nog één keer de kans kriegen……… al was t mor veur vief minuten, ien elk geval niet te laank, want het olle petuut vroeg wel wat van je uutholdingsvermogen.