Hé bah….op t nachtkaske, noast et berre, stijt de wekker luudruchteg te drammen…der uut, der uut! Is de nacht nou alweer veurbij ? Mien ogen hemmen moeite om open te goan, der ien wrieven helpt ok niet, de luukjes vallen steeds weer dicht. Nog even vief minuten bijtrekken en dan der uut…..mor vief minuten…..nog eefkes leggen. Langzoamaan komt et besef dat
ik der toch uut moet. Vanoavend mor vroeg op berre, binnen mien eerste gedachten. Noa n vrisse lap om e snoet (en de rest) een stoetje met n kopke thee, gijt de reis noar t wark. t Is wat gliestereg op e weg. Dat komt deur de snij die vannacht valen is. Dit hadden we met e Kerstdoagen hemmen moeten. Der is gien spoor van voetstappen, autobanden of fietsen te zien. Zol de heule stroat dan nog sloapen? Ik kin der ien gedachten wel òfgunsteg van worden.
Mor met die gedachte gijt de dag niet sneller veurbij. Onderwegens brand er zo òf toe ien n huuske een gezellig knus lampke. De gerdientjes binnen nog dicht zodat de butenwereld ok nog even buten blift. t Geft mij n beetje t gevuul en verlangen noar weleer. Noar n wereld die toen
nog veul gewoner en gemoedeleker leek.
Op t wark aankomen, een verpleeghuus, is t op e gangen ok al zo stil. t Is net asof de snij een heerleke dikke warme deken over de minsen leid het. Heul veurzichteg kiek ik even om n hoekje van e deur of er al één wakker is. Zachtjes striek ik over n hand, een klein toefke witgries hoar beweegt langzoam aan mien kant en ik fluuster…..”goeiemorgen…hei-joe lekker sloapen? Wil je nog even lekker noaleggen, even bijkomen? t Is nog vroeg”. Terwiel ik dit zo zie, denk ik, t had ok mien opa of oma wezen kint. Had ik ze nog mor even hier, kon ik ze nog mor even wat vertellen of zien loaten,….ok zo’n stil verlangen.
Langzoamerhand wordt de verpleegòfdeling wakker. De zusters binnen alweer drok ien e weer. Doar vlugt één met de wasmand over de gang, n èntje verderop worden de dienbloaden met stoet, thee en brij kloar zet, kortom de dag is begonnen. Alles stijt op tied, dat i- der ien e loop van e joaren zo ien slopen. Woarom eigenlek? Woarom moet je as je older binnen en ien n
zörgienstelling wonen op tied stoan? Dat heb je je heule leven al doan, dat huuft toch niet meer. Dat klopt, dat huft ok niet meer, mor dat zit der zo ien. Meschien is dat vastholden, een stil verlangen noar hoe t eenmaal was. De mevrouw, woarbij ik even zachtjes over de handen streek en t boske witgrieze hoar, is ienmiddels helder wakker en wil groag ien e kleren. “Dat kin zeg ik. Zeg mor welke kleren je groag aan willen. Dan kin joe je ientussen wassen. Jazeker… ik heb de kachel al hoger zet heur, aans zit je ien e kolle ja..brrrr dat moet- we niet hemmen, t is buten al kold genog”. “Oh ja”…. zeit ze, “is t kold”? “Ja” zeg ik, “et snijt, der leit een behoorlek dik pak, ik denk zo’n vief centimeter”.
Onder t wassen en aankleden deur kommen de verhoalen over t snijplezier van vroeger, toen ze nog n klein meiske was. “Je wadden nooit kold, je wadden te drok met speulen en soavends deden de vingers en e tonen je zeer, toch deur de kolle, mor dan moek mamme ze met heur handen weer lekker warm en kreeg je kopke warme kwast of melk” Een stil verlangen noar wat west het. En terwiel ik dit schrief, een beleving van n gewone deurdeweekse warkdag, besef ik des te meer dat ik n prachteg mooi vak heb, wat kin je nog meer verlangen.
Jeanet Hut